Het allerlaatstje blogberichtje

Luchthaven Istanbul, gsm-loos en toch wel een klein beetje verloren. Niet alleen omdat het vrij bizar is alleen te zijn, maar ook omdat de zes maanden enorm snel voorbij zijn gevlogen. Het was niet allemaal zonneschijn, dat geef ik toe, maar het is me toch allemaal net iets te snel voorbij gegaan. Door me drie weken totaal op de training te focussen was ik het einde van dit avontuur toch eventjes uit het oog verloren.

Het is enorm cliché, maar ik heb echt geen woorden voor wat er nu allemaal door me heen gaat. Het afscheid nemen was verschrikkelijk. De mensen met wie je maanden hebt gewerkt zitten vanzelfsprekend in je hart, en in Geged is iedereen zowel een collega, als een vriend, als iemand met wie je samenwoont. Het is eng dat je ze niet meer dagelijks gaat tegenkomen. Al die Duitsers en Fransen die zie ik later wel weer, maar wat doe ik met vrienden uit Georgië, Hongarije, Jordanië, Egypte, en om van Oekraïne nog maar te zwijgen? De laatste dagen zijn snel gegaan, te snel eigenlijk, maar ik heb iedereen gezien die ik nog wilde zien. Dat is toch weer een zorg minder. En binnen een paar uurtjes komt ook eindelijk mijn België weer aan de beurt.

Ze vertelden me op de mid-term training dat iedereen me zou vragen hoe ik veranderd ben. Geen idee. Ik ben dikker geworden, allereerst, maar dat is waarschijnlijk ook het onbelangrijkste detail. Ik heb veel geleerd. Over culturen, gedragingen, omgang met verschillende leefwerelden,… De laatste weken heb ik enorm veel complimenten over mijn Turks gekregen. Ik hou mezelf echter niet voor de gek. De enige reden voor die complimenten is het feit dat ik blond, jong en niet-Turks ben. Verder dan de basisconversatie raak ik toch nog altijd niet. Dat was ook niet het hoofddoel van de reis. Dat heb ik wel bereikt: Turkije zien! Ik heb zoveel plaatsen bezocht, en zoveel zin om ook de rest nog te zien. Het land is ongelofelijk groot, wonderlijk mooi en enorm verschillend van streek tot streek. Het is normaal geworden om uren in de auto te zitten naar een stadje dat zogezegd in de buurt ligt. België, ik hou van je, maar je bent toch maar iets kleins hoor.

Het is een prachtig avontuur, en aan alle mensen die me dapper vinden omdat ik zoiets doe: er is niet dapper aan. Het is een prachtige kans voor een gestoord, zeldzaam,  wonderijk, bijzonder, uniek moment in het leven. De wereld is te groot om in België te blijven! -mijn nieuwe slogan- en ik raad iedereen aan er ook voor een tijdje op uit te trekken. Het is de enige manier om ooit te begrijpen wat er mij allemaal overkomen is de laatste zes maanden. Want erover praten gaan we doen, sowieso, maar je zou het moeten voelen, moeten doen, moeten meemaken. Het is te mooi om waar te zijn. 21^ste eeuw for the win!

Güle güle git, güle güle gel!

Ben voor een maandje thuis, maar tot snel Turkije, tot snel!

De drie dagen na de drie weken

De drie weken training van Thomas Cook en Diana Travel horen -nogmaals- echt niet thuis op deze blog. Veel valt er dus niet up te daten, al is het weer eventjes geleden. Ik voel me bizar. Heb zondag doorgebracht in Ankara, doen wat we altijd deden, alleen op een supersnel tempo: shoppen, eten, nargile, tavla, çay, vrouwenfilms. Nog drie dagen in Gaziantep. Dan is het gedaan, het hele avontuur. Dat had ik toch nog niet zien aankomen...

Vandaag afscheid genomen van mijn Düztepekindjes. Morgen de middelbare school, Münir Onat en afscheidsfeestje in Geged. Overmorgen inpakken, laatste wandelingetje maken en afscheid nemen van alle vrienden. 

Nu de afscheidtraantjes, straks de blijdschapstranen van het thuisland terug te zien.

Tot in België


ps: ja, het is inderdaad een bizar idee om in een land te leven waar twitter en youtube zomaar geblokkeerd kunnen worden. Het geeft een enorm beangstigend gevoel. Ik zat in de bus toen de stemmingen bekend gemaakt werden. Daar zag ik hoe op de ene zender het een nek-aan-nekrace was tussen AKP en CHP, terwijl op de andere zender er meer dan 10% verschil te zien was. Benieuwd wat dat gaat geven de volgende dagen. Om van de presidentsverkiezingen in Augustus nog maar te zwijgen.

alweer eventjes geleden

Hey iedereen. Het voelt voor het eerst echt lang geleden en ver weg. Veel over de training ga ik niet schrijven omdat het niets te maken heeft met wat ik tijdens mijn vrijwilligerswerk gedaan heb. Ik zit in een totaal andere wereld nu. Het contrast had niet groter kunnen zijn. Wel wil ik even heel trots zeggen dat de slogan van het krantje –dat door 150000 toeristen gelezen zal worden- uitgevonden heb. Adinda for the win!

Mijn hoofd is echt een mesthoop. Ik heb geen idee meer in welke taal ik aan het spreken ben. Nederlands, Frans en Engels komt er allemaal tegelijk uit, met wat Duitse en Turkse woorden tussendoor. Ik mis mijn kindjes wel. Het voelt goed om te weten dat ik nog een paar dagen terug kan gaan om afscheid te nemen. Het gaat geen makkelijke opdracht worden.

Tot enorm snel!

De zondag der zondagen en het eerste beetje afscheid

Zondag was weer eventjes Turkije verkennen. Twee teams: Norby en Irma & Gergö en ik. Bestemming: Kökluce, een kleine Canyon-achtige omgeving op zo’n zeventig kilometer van Gaziantep vandaan. Norby was er al eerder geweest en legde ons uit hoe we moesten liften. Natuurlijk zaten Gergö en ik ergens verkeerd. Ach ja, dan hebben we toch ook weer ontdekte dat er in Araban niets te zien valt. Het is eng hoe de politiek rondspeelt in dit land. Araban, een dorpje van niets, heeft miljoenen partijvlaggen in de straten hangen. Zelfs in Kökluce, het armste en puur boerenleven dorpje dat ik sinds Nemrut gezien heb [waar dus geen enkele politieke partij iets voor doet], proberen de partijen hun invloed uit te oefenen. De ergste campagne is die in de straten. Overal rijden auto’s rond, al luid muziek afspelend, met foto’s van partijleden. Om even onnuttig geld en zuurstof weg te gooien.

Zo’n half uur na de andere groep kwamen ook Gergö en ik aan. De kinderen in het dorp leken vrij arm, maar allemaal speelden ze buiten en waren ze aan het lachen. De mannen stonden met z’n allen te koffiekletsen bij de moskee. We werden nogal aangestaard. Toen we aankwamen bij het punt waar we het andere team zouden ontmoeten, was daar niemand. Twee kleine jongetjes kwamen na twee minuten op ons afgelopen. “Gergö, Gergö, gel!”. Bizar. We volgden hen naar een huis en daar zaten Irma en Norby te genieten van een perfecte lunch met verse koeienmelk. Het was wondermooi. De familie had niet veel, en ze deelden het met totale vreemden. Het huis had niets, was voorzien op enkel basisbehoeften. Het was de mooiste familie die ik ooit gezien heb. Ik zou er kunnen leven, echt prachtig! Ongelofelijk.

Het wandelen in de canyon was ook super. De omgeving was ongelofelijk spectaculair. Heb weer veel te veel foto’s genomen. In het begin ging alles heel makkelijk. Norby zei dat het water hoger stond als vorige keer. Dat merkten we toen we voor de eerste keer over de rivier moesten raken. Hierna liepen we plots tussen een veertigtal geiten. De hoeder keek nogal verrast op toen hij ons ontdekte.

Het was uiteindelijk een enorm spannende dag. Over de rivier geraken, een beetje bergbeklimmen. Het liften terug ging ook super gemakkelijk. Aan het wandelen naar de autosnelweg, opgepikt worden door iemand die je afzet aan Sanko Park.

De week zelf was enorm speciaal. Voor sommige activiteiten zelfs al de laatste keer. Youthpass is geschreven, cadeautjes (voor mezelf natuurlijk) zijn min of meer gekocht,… Van Düztepe moest ik nog geen afscheid nemen. Oçem was een heerlijke afsluiter! Eerst werken in de tuin, tweede lesuur volleybal, wat schrijfoefeningen, lunch, armbandjes maken en afsluiten met een muziekles. Voor het eerst heb ik me ook echt nuttig gevoeld. Drie kinderen met zwaar autisme kunnen nu de “e” en de “L” schrijven.

Het afscheid van de middelbare school was vrij hard. Knuffels voor iedereen. Ik ga proberen nog eventjes daar te raken wanneer ik terug in Gaziantep ben. Het zijn zo’n schatjes! Hetzelfde verhaal in Münir Onat.

Vandaag keek ik ook echt uit naar de laatste keer in secret house. Niemand weet waarom, maar de blinde auto die ons naar daar brengt is nooit gekomen. Het steekt wel een beetje, als dag zeggen niet meer mogelijk is. Gelukkig zie ik bijna iedereen in de andere activiteiten nog.

Straks voor de laatste keer naar het weeshuis. Bijna thuis…

Het aftellen begint

Al weet ik niet of het me een negatief of positief gevoel geeft. Zoals vele onder jullie weten wil ik deze zomer een jobje in Turkije versieren. Daar hangen enkele dingen aan vast. Zo zal ik van 10 tot 27 maart een training krijgen om me voor deze job klaar te stomen. Je kan de berekening zelf al makkelijk maken. Ik heb nog maar één volledige werkweek. De zes maanden zijn voorbij, drie weken vroeger dan ik gepland had. Dat steekt toch wel even.

Deze week was zo normaal als elke week normaal was sinds Sevim weg is. Een rommelige werkweek die half en half een beetje volzit. En buiten het feit dat de elektriciteit een uurtje uitviel was die net zoals een normale werkweek. Lesgeven aan Mina doen we nu wel twee keer, en de conversatieclub in de middelbare school veranderde in een volleyballes –waar ik natuurlijk ferm afging-. Maar ze zien mij daar graag, overal eigenlijk. Ik ga niet zeggen dat ik de wereld veranderd heb, maar ik denk wel dat er enkele mensen mij misschien een dagje gaan missen. Missie voltooid!

Deze week ben ik ook voor het eerst meegegaan naar het park om met de Syrische straatkinderen te spelen. De twee dagen daarna heb ik drie keer een knuffel gekregen toen ik op straat wandelde. Ze zijn zo schattig! Maar ik weet niet of we meer kunnen doen dan hen af en toe eens entertainen. De problemen zijn groot, zo zijn ook onze vergaderingen over wat we met Geged willen bereiken.

Dit weekend eens geen couchsurfers. Opstaan tegen tien uur, het Gaziantep museum, speelgoedmuseum en het huis van Atatürk bezoeken. Drie dingen die nog op mijn ‘to do in Gaziantep’ lijstje stonden. Nu blijft alleen het mozaïekmuseum nog over. Woensdag misschien.

Knuffels en tot veel te snel!

Ankara

Het laatste zakgeld is gegeven, ik droom in het Engels en als ik in Ankara rondloop heb ik het gevoel in New York te zijn. Ik begin te beseffen hoe groot de cultuurschok zal zijn als ik terugkom. Niet omdat ik niet weet hoe het er in België aan toegaat. Wel omdat ik besef hoe gewoon ik het leven in Antep geworden ben. Het feit dat er afval ligt waar je ook kijkt en mensen naar je staren als je over straat loopt, hoe je overal naartoe stapt nu de fiets en de auto niet meer bestaan, en dat er niemand echt aandacht schenkt aan het verkeer. Ik ben het gewoon geworden de hele dag autogetoeter aan te moeten horen, om met vijf andere meisjes in een appartement op de vijfde verdieping te wonen –zonder lift weliswaar- om mij te ergeren aan mensen die de wasmachine gebruiken voor vijf truien en een onderbroek, te eten op de grond, de hele dag thee te drinken, de gordel te negeren, overal vijf minuten te laat komen, de moskee te horen vijf keer per dag, armoede te zien, door een metaaldetector te moeten lopen voor je een winkelcentrum in mag, uren op een bus zitten om wat vrienden te zien, wannabe stokbrood te eten elke dag, geen alcohol meer te kunnen kopen na tien uur, het lekkerste en goedkoopste fruit ooit te kunnen eten, om het toiletpapier in de vuilbak te gooien na te plassen in een gat in de grond, om altijd bizar citroenwater te krijgen om je handen te wassen, het feit dat de bus stopt voor jou als je dat niet eens wilt, het liften toch wel vreselijk makkelijk gaat, je gratis op thee gevraagd wordt, tavla te spelen de hele dag. En  de Gaziantepse/Europese  mentaliteit… en dat is maar een beginnend lijstje.

Drie april komt dichter en dichter, en door afscheid te nemen van Kolja besef ik dat meer en meer. De laatste keer Ankara. Tijdens het afscheidsfeestje werd iedereen zowat voorgesteld aan elkaar. Ik, het meisje uit Gaziantep, had geen voorstelling nodig. Ik kende iedereen. En op Therese en Gamze na (inshallah)  zal ik ook hen niet meer terugzien.  Zes maanden gaan inderdaad snel voorbij.

Ankara -voor de rest- was rustig deze keer. Ik kwam woensdagochtend aan tegen een uur of zeven. De busrit had me deze keer niet echt laten slapen. Ik viel zo ongeveer het bed in, en tegen één uur wandelde ik voor het eerst naar ‘den bureau’. Daar was het versieren geblazen. Vrijdag was het de-een-week-na-valentijns-party, en het moest daar dus dringend wat roder worden. Girlsfun à check!

De dag daarna ging ik wel mee naar de workshops. Het was gewoon een inleiding, dus veel heb ik niet gezien. De zin om leerkracht te worden is er nog altijd wel. Meer en meer zelfs. Dat is toch ook weer iets positiefs. Het feit dat ik nooit een uitwisselingsstudent ga kunnen zijn, zit me toch nog een beetje dwars. Een gastfamilie hebben is toch iets heel anders dan samenleven met 30 mensen uit heel Europa. In sommige vlakken beter, andere slechter,… anders.

Zoals jullie allemaal weten is vrijdag de heilige dag in de Islam. Toen we de metro namen van de workshop naar huis, was de hele metrogrond bedekt met gebedsmatjes en waren er makkelijk dertig mensen aan het bidden. Op de grond in de metro! Daarom hou ik van Turkije. Echt!

De valentijnsparty was leuk, vooral nadat de uitwisselingsstudenten wegwaren en het feestje overging naar chillen, praten en een pintje. En natuurlijk “cards against humanity” spelen.

Zaterdag was een Therese-dagje. Kolja was ziek, en Therese en ik gingen erop uit om het afscheidscadeautje te regelen. Laten we zeggen dat alle mensen die ons passeerden zich afvroegen welke drugs we genomen hadden. 

Een afscheidsdinner met de vrienden, een laatste avondmaal in een prachtig restaurant met meer eten dan we aankonden, een laatste Efes Extra special edition van 1 liter ondrinkbaar bier, bagage inchecken en het is gedaan…

Toen ik terug in Antep kwam, stond er baklava-ijs voor me klaar. Wat hou ik van mijn Duitsertjes!

En ondanks de wat downere stijl dan normaal, België, moet je weten dat ik hier nog altijd meer dan gelukkig ben. En binnen een maandje kan ik dat weer live met jullie delen!

Dikke knuffel

Jullie Addy

En het normale leven is weer op gang

Dus, waar was ik? Oh ja, vrijdag. Alles oke in in het ziekenhuis (natuurlijk), maar wel een uur te laat in conversatieclub. Dat geeft een super gevoel trouwens. Ik kwam kei stilletjes binnen, en hoorde iemand "Adinda" roepen, en opeens kreeg ik zo'n twintig knuffels. I'm pretty sure they love me! :)

Het weeshuis was ook super. Ze vroegen niet eens om te voetballen. Zalig om te zien hoe zo'n klein mannekes al helemaal zot worden van simpele broekzakspelletjes. Heerlijk gewoon!

Zaterdag begonnen om zes uur 's ochtends. Tegen zeven begon het te gieten. Het was de eerste keer liften in de regen, en het was verschrikkelijk. Niets zo erg dan vijftien minuten in de regen naast de weg staan met een duim omhoog. Het duurde ook gewoon een eeuwigheid voor we eindelijk in Mardin aankwamen. Het was ook bizar, mijn weekendteam bestond deze keer uit Rebecca, Verena en Arda, onze Turkse leerkracht. Vele auto's namen dan ook  niet de moeite om met ons te praten. Met Arda was veel makkelijker. Het voelt raar om na maanden reizen opeens weer de zwijgende persoon te zijn in plaats van degene die verantwoordelijk is. Mijn Turks is verschrikkelijk, maar natuurlijk beter dan de vrijwilligers die hier maar 1 maandje zijn.

Mardin zelf was enorm frustrerend. Tijdens het wandelen besefte ik gewoon elke minuut dat ik dit een van de mooiste steden zou vinden, de oude muren, schattige straten,... we bezochten het etnologisch museum en vertrokken naar onze couchsurfers. 

Achmed en zijn vrouw waren enorm vriendelijk. En raad een keer wat  het beste was. ja ja, Achmed woonde acht jaar in Nederland. Perfect Nederlands! Wat heb ik genoten. Al waren er natuurlijk veel grapjes over het verschil tussen Belgen en Nederlanders. Wee kregen heerlijk -typisch Turks- avondeten en daarna kwam ongeveer de hele familie op bezoek. Die man had schattige neefjes en nichtjes, niet  normaal. Het is super ook te zien hoe zij echt een grote familie zijn. Een Europees deeltje in mij vindt dat een super mooie (onhaalbare) eigenschap, zo'n grote, samenhangende familie hebben.

Zondag was het plan om weer naar het oude Mardin te gaan. Dat plan is echter vrij hard mislukt. We zijn tot één uur bij onze couchsurfers blijven hangen. Ze waren te goed gezelschap zeker. Ik plan anyway om nog eens terug te gaan. Dichtbij Mardin is een klein "stadje" -Dara genaamd- dat ik echt wil bezoeken!

Het liften terug ging echter super vlotjes. En geen enorme regenbuien meer gehad. Het verschil in energie en enthousiasme was enorm!

Maandag en vandaag het normale leven. Tijdens Duztepe op maandagmiddag hebben we Peter en de Wolf gedaan. Super, echt! Ik ken die muziek nog veel te goed van vroeger! Eventjes naar de Bazar, twee Turkse lessen, Mina Engels geven,... De normale dingen. Maar geloof me, het voelt goed om weer een normaal leven te hebben. 

Ik ga ongeveer op mijn laatste bus naar Ankara stappen. Afscheid van Kolja. Het suckt toch elke keer weer, dag zeggen tegen een persoon waarvan je zoveel bent gaan houden de laatste maanden. Ik heb zoveel mensen leren kennen, en vele zal ik nooit meer terugzien... Maar er zijn er een paar die ik enorm mis, en dammned, hoe klein is de wereld niet tegenwoordig!!

dikke knuffels

ps: We wouden ons eventjes laten zien. Een artikeltje. En ja, het heeft ook de papieren versie gehaald! Waarom niet? :) http://www.gazianteppusula.com/?web=sayfa&id=16492